Op de begraafplaats Kleverlaan, die in 1887 en 1916 verder werd vergroot, bevinden zich meerdere grafkelders. Dergelijke bakstenen of soms in beton uitgevoerde ruimten zorgen voor een snellere vertering dan in de grond. Daarnaast biedt een kelder ruimte voor telkens nieuwe bijzettingen. In menig kelder zijn dan ook verzamelkisten of kleine bottenkisten neergezet nadat ruimte was gemaakt voor een nieuwe kist. Dit efficiënt gebruik van grafkelders had wel tot gevolg dat gemeenten inkomsten uit grafrechten mis liepen. Men propageerde daarom al snel dat een volle kelder niet meer geopend mocht worden, hoewel dit tegen het feitelijke gebruik in ging en eigenlijk niet verboden kon worden.
Midden in de door Jan Zocher ontworpen begraafplaats bevindt zich de kelder van de familie Del Court van Krimpen. Deze eenvoudige kelder zonder opsmuk vermeldt op de zerken niet meer dan de familienaam. Volgens de administratie van de begraafplaats zou de eerste begraving in 1875 hebben plaats gevonden.3 Wie van de familie dat moet zijn geweest is niet bekend. Bekende leden van de familie waren Aalbrecht Arent (1810-1884), die in Haarlem officier van Justitie was en lid van de gemeenteraad.4 Zijn zoon Aalbrecht Arent (1856-1924) wordt beschouwd als ‘de vader van de golfsport in Nederland’.5

Van de kelder van de familie Del Court van Krimpen is het verzakte natuursteenwerk hersteld. Bij het verwijderen van de zerken bleek in de kelder een ijzeren constructie aanwezig die behalve als ondersteuning van de drie stenen ook diende voor het opstellen van negen grafkisten. Omdat men op het punt stond de laatste steen weer terug te leggen en in het graf nog enkele kisten lagen, was er geen mogelijkheid om de constructie anders dan enkel fotografisch vast te leggen.

Zoals gezegd voldoet de kelder aan het gebruikelijke beeld. Het betreft een vierkante bak met muren van machinale baksteen. Aan de achterzijde is deze hoger opgemetseld. De drie hardstenen zerken liggen daardoor af naar voren. Waar de stenen tegen elkaar liggen is ter ondersteuning een ijzeren I balk aangebracht. Opvallend genoeg is daarbij geen rekening gehouden met water dat tussen de stenen door kan lopen. Behalve door de muren van de kelder wordt elk van de twee I balken ondersteund door twee gietijzeren kolommen. Daarvoor is de kop van elke kolom verdikt zodat de balken er door geschoven kunnen worden. Ook lager zijn de kolommen op regelmatige afstand voorzien van drie verdikkingen (afb. 2). Niet zeker is of de kolommen hier demontabel zijn of dat het enkel gaat om knooppunten voor de horizontale delen in de constructie. Uit de wijze waarop deze delen zijn aangebracht, lijkt het laatste het geval.